W historii polskiej ekonomii i edukacji szczególne miejsce zajmuje Jan Zieliński, który urodził się 2 czerwca 1910 roku w miejscowości Lipsko.
Był osobą wpływową, jako nauczyciel, ekonomista oraz krajoznawca, swoją pracą przyczynił się do rozwoju wiedzy w tych dziedzinach.
Jan Zieliński zmarł 20 listopada 1982 roku w Kielcach, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo intelektualne i wkład w polską naukę.
Życiorys
Jan Zieliński, syn Feliksa i Katarzyny z Bąblewskich, urodził się w czasach, gdy przyszłość kraju była pełna niepewności. Ukończył Seminarium Nauczycielskie w Solcu nad Wisłą w 1929 roku. Następnie kontynuował edukację na Wyższym Kursie Nauczycielskim we Lwowie, gdzie zdobył wiedzę z języka polskiego oraz historii. W okresie lat 1937–1939 studiował w Państwowym Instytucie Nauczycielskim w Warszawie. W trakcie międzywojnia angażował się w pracę nauczycielską na terenie powiatu kowelskiego, który znajdował się na Wołyniu. W momencie, gdy na Europę spadł cień II wojny światowej, pełnił obowiązki kierownika siedmioklasowej szkoły w miejscowości Maniewicze.
Po wybuchu konfliktu zbrojnego, przeniósł się do Kielc. To tam włączył się w działalność konspiracyjną jako członek Batalionów Chłopskich, intensyfikując swoje zaangażowanie w edukację podziemną, zasiadając w Komisji Oświaty. Po zakończeniu działań wojennych, w latach 1945-1946 pełnił funkcję podinspektora szkolnego w Starachowicach oraz później w Kielcach. Jego kariery nie zakończono na tym, gdyż następnie pracował w Dyrekcji Szkolnictwa Zawodowego w Kielcach, gdzie wykazywał się aktywnością jako wizytator oraz naczelnik wydziału.
W latach 1946–1949 ukończył zaoczne studia z zakresu ekonomii na Uniwersytecie Łódzkim, uzyskując tytuł magistra. Następnie w roku 1953 objął stanowisko kierownika działu inwestycji oraz budownictwa w Wojewódzkiej Komisji Planowania Gospodarczego. Po upływie ośmiu lat awansował na zastępcę kierownika Wydziału Kultury Wojewódzkiej Rady Narodowej. W 1963 roku obronił pracę doktorską w Szkole Głównej Planowania i Statystyk w Warszawie, na podstawie rozprawy dotyczącej Staropolskiego Zagłębia Przemysłowego. Już w tym okresie dawał wyraz swoim pasjom naukowym, zatrudniając się na Politechnice Krakowskiej, a w 1965 roku zyskał miano starszego wykładowcy w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Kielcach, gdzie do 1969 roku kierował Zespołem Nauk Społecznych.
W roku 1973 Jan Zieliński osiągnął stopień doktora habilitowanego w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Krakowie, dzięki rozprawie zatytułowanej „Bolesław Markowski (1862–1936) u podstaw międzywojennej gospodarki narodowej.” Jego dorobek naukowy był imponujący; w Kielcach współtworzył oddział Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, gdzie zajmował pozycję sekretarza oraz wiceprezesa. Ponadto, jako jeden z członków założycieli Kieleckiego Towarzystwa Naukowego, pełnił funkcję prezesa tej instytucji w latach 1974–1975.
Jan Zieliński był również aktywny w działalności krajoznawczej. W 1959 roku objął stanowisko wiceprezesa zarządu kieleckiego oddziału Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego, a od 1961 do 1966 roku był dwukrotnie wybierany na prezesa tej organizacji. Jego osiągnięcia są zaprzeczeniem bierności; opublikował bowiem ponad 300 artykułów. W uznaniu za swoje zasługi został odznaczony blantyn Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a także Złotym oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
Wybrane publikacje
Jan Zieliński, ceniony ekonomista, w swoim dorobku naukowym ma wiele istotnych publikacji, które przyczyniają się do zrozumienia różnych aspektów historii gospodarczej Polski. Poniżej przedstawiamy niektóre z jego najbardziej wpływowych tekstów:
- Staropolskie Zagłębie Przemysłowe od Staszica i Druckiego-Lubeckiego do Polski Ludowej, Kraków 1966,
- Bolesław Markowski. 1862–1936. U podstaw międzywojennej gospodarki narodowej. Studium ekonomiczne, Kraków 1967,
- Kielce w Polsce Ludowej, Warszawa 1978.
Pozostali ludzie:
Paweł Filipowicz | Zbigniew Kostrzewa | Antoni Gustaw Bem | Aleksandra Przepiórka | Kazimierz PomagalskiOceń: Jan Zieliński (ekonomista)